GRATEFUL DEAD MUSICALLY OVERRATED
AMSTERDAM, 12 MAY - The American pop group The Grateful Dead, which had two long concerts on Wednesday and Thursday evenings in the Amsterdam Concertgebouw and the Rotterdam Doelen, cannot live up to its reputation on all fronts.
The rock group from San Francisco, which was highly regarded in America during the so-called psychedelic era (around 1965), performed for the first time in the Netherlands on Wednesday evening in a sold-out Amsterdam Concertgebouw.
Although musically the group is somewhat overrated here, in technological terms the Americans completely surpassed all previous pop groups. A sound system stacked towering high and wall-wide turned out to be excellently tuned to the hall. With flawlessly functioning lighting equipment, even of a king-sized format, the group was sprayed with refinement with bright hues and twilight mists. A multitude of vapors and smells emanating from a massive smoking crowd seemed entirely in style with the colorful spectacle.
Despite the more than four hours (!) that were allotted for the concert, The Grateful Dead remained musically below expectations, even though the six Americans turned out to be a close music-making unit with their broad repertoire in songs such as "Not fade away" by The Rolling Stones, "El Paso" by Marty Robbins, and "Me and Bobby McGee" by Kris Kristofferson.
Although the group was definitely stronger vocally than instrumentally, there were really no spectacular moments. The Grateful Dead resembled an Ajax playing in width that couldn't deliver deep passes. Jerry Garcia, who is noted in America as a star guitarist, did not come to any heartwarming, decisive actions despite a lot of solo dribbling.
The sparse interesting sounds were most evident in organist Ron McKernan's harmonica playing and Keith Godchaud's honky-tonk strikes on piano.
(by Peter de Vries, from NRC Handelsblad, May 12, 1972)
* * *
DOUBLE CONCERT BY GRATEFUL DEAD
The Dead gave an exceptionally atmospheric and lengthy concert in Amsterdam on Wednesday evening. A sold-out Concertgebouw was already enthusiastic from the first tones and for about one hour they clapped for an encore, persistently but in vain.
Grateful Dead built up the mood with ease in the hours they were on stage. Getting easier, after we were plagued at first with a not-too-good adjustment of the knobs; until the intermission mainly with short songs, then with more decoration and solo work. The construction is completed with a smoky, vague lighting in which the group feels at home.
They play in a relaxed manner through an almost endless repertoire of old, new and borrowed songs. Jerry Garcia stays pretty much in the background, leaving most of the singing to rhythm guitarist Bob Weir. 'Pigpen' is behind his organ doing a lot of other things and comes out from behind it to blow blues on harmonica. Most of the time they stick to their acid rock, a pretty solid kind of flower music. They still hark back to San Francisco's beautiful past.
With the fast pace at which things are finished and the craftsmanship of the Dead and possibly above all the pleasant mood in which everything takes place, the hours fly by unnoticed. From that point of view, the concert is a complete success. Friendly, relaxed and unpretentious. With highlights, lesser parts and stuffing, like double LPs often owe their four sides to friendly people who don't think only the best songs are good enough. That's a kind of friendliness that can be felt a lot at times, as well as for open-air Dead concerts. Concertgebouw plush leaves too little room for the knees, in the long run.
(by Rob Bishoff, from De Waarheid, May 12, 1972)
AMSTERDAM, 12 MAY - The American pop group The Grateful Dead, which had two long concerts on Wednesday and Thursday evenings in the Amsterdam Concertgebouw and the Rotterdam Doelen, cannot live up to its reputation on all fronts.
The rock group from San Francisco, which was highly regarded in America during the so-called psychedelic era (around 1965), performed for the first time in the Netherlands on Wednesday evening in a sold-out Amsterdam Concertgebouw.
Although musically the group is somewhat overrated here, in technological terms the Americans completely surpassed all previous pop groups. A sound system stacked towering high and wall-wide turned out to be excellently tuned to the hall. With flawlessly functioning lighting equipment, even of a king-sized format, the group was sprayed with refinement with bright hues and twilight mists. A multitude of vapors and smells emanating from a massive smoking crowd seemed entirely in style with the colorful spectacle.
Despite the more than four hours (!) that were allotted for the concert, The Grateful Dead remained musically below expectations, even though the six Americans turned out to be a close music-making unit with their broad repertoire in songs such as "Not fade away" by The Rolling Stones, "El Paso" by Marty Robbins, and "Me and Bobby McGee" by Kris Kristofferson.
Although the group was definitely stronger vocally than instrumentally, there were really no spectacular moments. The Grateful Dead resembled an Ajax playing in width that couldn't deliver deep passes. Jerry Garcia, who is noted in America as a star guitarist, did not come to any heartwarming, decisive actions despite a lot of solo dribbling.
The sparse interesting sounds were most evident in organist Ron McKernan's harmonica playing and Keith Godchaud's honky-tonk strikes on piano.
(by Peter de Vries, from NRC Handelsblad, May 12, 1972)
* * *
DOUBLE CONCERT BY GRATEFUL DEAD
The Dead gave an exceptionally atmospheric and lengthy concert in Amsterdam on Wednesday evening. A sold-out Concertgebouw was already enthusiastic from the first tones and for about one hour they clapped for an encore, persistently but in vain.
Grateful Dead built up the mood with ease in the hours they were on stage. Getting easier, after we were plagued at first with a not-too-good adjustment of the knobs; until the intermission mainly with short songs, then with more decoration and solo work. The construction is completed with a smoky, vague lighting in which the group feels at home.
They play in a relaxed manner through an almost endless repertoire of old, new and borrowed songs. Jerry Garcia stays pretty much in the background, leaving most of the singing to rhythm guitarist Bob Weir. 'Pigpen' is behind his organ doing a lot of other things and comes out from behind it to blow blues on harmonica. Most of the time they stick to their acid rock, a pretty solid kind of flower music. They still hark back to San Francisco's beautiful past.
With the fast pace at which things are finished and the craftsmanship of the Dead and possibly above all the pleasant mood in which everything takes place, the hours fly by unnoticed. From that point of view, the concert is a complete success. Friendly, relaxed and unpretentious. With highlights, lesser parts and stuffing, like double LPs often owe their four sides to friendly people who don't think only the best songs are good enough. That's a kind of friendliness that can be felt a lot at times, as well as for open-air Dead concerts. Concertgebouw plush leaves too little room for the knees, in the long run.
(by Rob Bishoff, from De Waarheid, May 12, 1972)
Thanks to Dave Davis.
*******************************
The original Dutch articles....
GRATEFUL DEAD MUZIKAAL OVERSCHAT
AMSTERDAM, 12 MEI - De Amerikaanse popgroep The Grateful Dead heeft met twee lange concerten woensdag - en donderdagavond in resp. het Amsterdamse Concertgebouw en de Rotterdamse Doelen haar reputatie niet op alle fronten kunnen waarmaken.
De tijdens het zg. psychedelische tijdperk (rond 1965) in Amerika hoogst aangeschreven rockgroep uit San Francisco trad woensdagavond in een uitverkocht Amsterdams Concertgebouw voor het eerst in Nederland op.
Wellicht dat de groep muzikaal hier enigszins wordt overschat, in technologisch opzicht overtroefden de Amerikanen alle voorgaande popgroepen geheel. Een torenhoog en muurbreed gestapelde geluidsinstallatie bleek voortreffelijk te zijn afgestemd op de zaal. Met feilloos werkende lichtapparatuur, ook al van king size-formaat, werd de groep geraffineerd met felle tinten en schemerachtige nevels besproeid. Een veelheid van dampen en geuren die ult een massaal rokend publiek opstegen leken geheel in stijl met het kleurige schouwspel.
Ondanks de ruim vier uur (!) die voor het concert werd uitgetrokken bleef The Grateful Dead muzikaal beneden verwachting, ook al ontpopten de zes Amerikanen zich met hun brede repertoire als een hecht musicerende eenheid in nummers als "Not fade away" van The Rolling Stones, "El Paso" van Marty Robbins en "Me and Bobby McGee" van Kris Kristofferson.
Hoewel de groep vocaal bepaald sterker dan instrumentaal op dreef was, ontbraken echt spectaculaire momenten. The Grateful Dead leek op een in de breedte spelend Ajax dat maar geen dieptepasses kon afgeven. Ook de in Amerika als ster-gitarist genoteerde Jerry Garcia kwam ondanks veel solistisch gedribbel niet tot hartverwarmende, beslissende acties.
De spaarzame interessante geluiden kwamen nog het meest naar voren in het mondharmonicaspel van organist Ron McKernan en de honky-tonk-aanslagen van Keith Godchaud op piano.
(door Peter de Vries, NRC Handelsblad, May 12, 1972)
* * *
DUBBELCONCERT VAN GRATEFUL DEAD
De Dead heeft woensdagavond in Amsterdam een buitengewoon sfeervol en langdurig concert gegeven. Een uitverkocht Concertgebouw was al enthousiast bij de eerste tonen en over enen werd nog, volhardend maar vergeefs, om een toegift geklapt.
Grateful Dead bouwde in de uren dat ze op het podium stonden met gemak de stemming op. Steeds makkelijker, nadat we de eerste tijd geplaagd waren door een niet te beste afstelling van de knoppen; tot de pauze voornamelijk met korte nummers, daarna met meer versiering en solowerk. Het bouwwerk wordt afgerond met een rokerige, vage belichting waarin de groep zich thuisvoelt.
Ontspannen spelen ze zich door een schier eindeloos repertoir oude, nieuwe en van anderen geleende nummers heen. Jerry Garcia blijft tamelijk op de achtergrond, laat het meeste zingen over aan slaggitarist Bob Weir. 'Pigpen' zit achter z'n orgel een boel andere dingen te doen en komt er achter vandaan om blues te blazen op harmonica. Het meeste houden ze zich bij hun acid-rock, een vrij stevig soort bloemetjes-muziek. Nog altijd grijpen ze terug naar het mooie verleden van San Francisco.
Met het hoge tempo waarin een en ander afgewerkt wordt en 't vakmanschap van de Dead en mogelijk voor alles nog de genoeglijke stemming waar alles zich in voltrekt vlieden de uren ongemerkt heen. Uit dat oogpunt is het concert volledig geslaagd. Vriendelijk, ontspannen en met weinig pretenties. Met hoogtepunten, mindere delen en vulling, zoals dubbel-elpees hun vier kanten nogal eens danken aan vriendelijke mensen die niet alleen de beste nummers goed genoeg vinden. Dat is een soort vriendelijkheid waar bij tijden veel voor te voelen is, evenals voor Dead-concerten in de open lucht. Concertgebouwpluche laat te weinig ruimte voor de knieen, op de langere duur.
(Rob Bishoff, De waarheid, May 12, 1972)
GRATEFUL DEAD MUZIKAAL OVERSCHAT
AMSTERDAM, 12 MEI - De Amerikaanse popgroep The Grateful Dead heeft met twee lange concerten woensdag - en donderdagavond in resp. het Amsterdamse Concertgebouw en de Rotterdamse Doelen haar reputatie niet op alle fronten kunnen waarmaken.
De tijdens het zg. psychedelische tijdperk (rond 1965) in Amerika hoogst aangeschreven rockgroep uit San Francisco trad woensdagavond in een uitverkocht Amsterdams Concertgebouw voor het eerst in Nederland op.
Wellicht dat de groep muzikaal hier enigszins wordt overschat, in technologisch opzicht overtroefden de Amerikanen alle voorgaande popgroepen geheel. Een torenhoog en muurbreed gestapelde geluidsinstallatie bleek voortreffelijk te zijn afgestemd op de zaal. Met feilloos werkende lichtapparatuur, ook al van king size-formaat, werd de groep geraffineerd met felle tinten en schemerachtige nevels besproeid. Een veelheid van dampen en geuren die ult een massaal rokend publiek opstegen leken geheel in stijl met het kleurige schouwspel.
Ondanks de ruim vier uur (!) die voor het concert werd uitgetrokken bleef The Grateful Dead muzikaal beneden verwachting, ook al ontpopten de zes Amerikanen zich met hun brede repertoire als een hecht musicerende eenheid in nummers als "Not fade away" van The Rolling Stones, "El Paso" van Marty Robbins en "Me and Bobby McGee" van Kris Kristofferson.
Hoewel de groep vocaal bepaald sterker dan instrumentaal op dreef was, ontbraken echt spectaculaire momenten. The Grateful Dead leek op een in de breedte spelend Ajax dat maar geen dieptepasses kon afgeven. Ook de in Amerika als ster-gitarist genoteerde Jerry Garcia kwam ondanks veel solistisch gedribbel niet tot hartverwarmende, beslissende acties.
De spaarzame interessante geluiden kwamen nog het meest naar voren in het mondharmonicaspel van organist Ron McKernan en de honky-tonk-aanslagen van Keith Godchaud op piano.
(door Peter de Vries, NRC Handelsblad, May 12, 1972)
* * *
DUBBELCONCERT VAN GRATEFUL DEAD
De Dead heeft woensdagavond in Amsterdam een buitengewoon sfeervol en langdurig concert gegeven. Een uitverkocht Concertgebouw was al enthousiast bij de eerste tonen en over enen werd nog, volhardend maar vergeefs, om een toegift geklapt.
Grateful Dead bouwde in de uren dat ze op het podium stonden met gemak de stemming op. Steeds makkelijker, nadat we de eerste tijd geplaagd waren door een niet te beste afstelling van de knoppen; tot de pauze voornamelijk met korte nummers, daarna met meer versiering en solowerk. Het bouwwerk wordt afgerond met een rokerige, vage belichting waarin de groep zich thuisvoelt.
Ontspannen spelen ze zich door een schier eindeloos repertoir oude, nieuwe en van anderen geleende nummers heen. Jerry Garcia blijft tamelijk op de achtergrond, laat het meeste zingen over aan slaggitarist Bob Weir. 'Pigpen' zit achter z'n orgel een boel andere dingen te doen en komt er achter vandaan om blues te blazen op harmonica. Het meeste houden ze zich bij hun acid-rock, een vrij stevig soort bloemetjes-muziek. Nog altijd grijpen ze terug naar het mooie verleden van San Francisco.
Met het hoge tempo waarin een en ander afgewerkt wordt en 't vakmanschap van de Dead en mogelijk voor alles nog de genoeglijke stemming waar alles zich in voltrekt vlieden de uren ongemerkt heen. Uit dat oogpunt is het concert volledig geslaagd. Vriendelijk, ontspannen en met weinig pretenties. Met hoogtepunten, mindere delen en vulling, zoals dubbel-elpees hun vier kanten nogal eens danken aan vriendelijke mensen die niet alleen de beste nummers goed genoeg vinden. Dat is een soort vriendelijkheid waar bij tijden veel voor te voelen is, evenals voor Dead-concerten in de open lucht. Concertgebouwpluche laat te weinig ruimte voor de knieen, op de langere duur.
(Rob Bishoff, De waarheid, May 12, 1972)
Two Dutch reviews of the May 10 Amsterdam show. (So far I don't think any review of the May 11 show has turned up yet.)
ReplyDeleteThe first reviewer is very disappointed in the "overrated" Dead. They stayed "below expectations," they were "stronger vocally than instrumentally" (!), there were "no spectacular moments," their musical interest was "sparse," and Garcia just does "a lot of solo dribbling" without making much impression. About the only players he likes are Pigpen & Keith. (Oddly, he compares the group to Ajax, a Dutch football club in Amsterdam which won the European Cup from 1971-73.)
The second reviewer likes them. The show is "pleasant, friendly, relaxed" - though long, the hours fly by. (He must be one of the few Dead reviewers to commend their "fast pace.") Early sound troubles are forgotten and everyone feels at ease. He doesn't have much to say about the music, "solid flower music," but notes that Garcia stays mostly in the background while Weir takes the lead. It's not the most enthusiastic rave since he compares the show to an overstuffed double album with "lesser parts," but the Dead succeed with their pleasant mood and craftsmanship.
Both reviewers mention the impressive lighting - "smoky, vague....bright hues and twilight mists." (This was Candace Brightman's first tour with the Dead.) The sound is said to be excellent, with the Dead using a better (and larger) system than other rock groups; and the Amsterdam crowd fills the air with vapors & smoke. The theater is sold out with an "enthusiastic" audience which supposedly claps an hour for an encore... Both reviewers also mention (in passing) the Dead's psychedelic San Francisco past; not much is made of it here, but it's interesting that a "San Francisco" reference meant something even in the far-flung corners of Europe.